“Εφυγε” το πρωι της Παρασκευης απο τη ζωη ενας αυθεντικος λαικος καλλιτεχνης,που τιμησε την πολη της Λαμιας οπου περασε τα περισσοτερα χρονια της ζωης του δινοντας ζωη στο αψυχο τελαρο και αποτυπωνοντας με μια μοναδικη εκφραστικοτητα τη ζωη του λαου μεσα στον οποιο εζησε,μακρυα απο κοσμικοτητες και ματαιοδοξιες μεχρι τα 92 του χρονια.
Ο Δημαρχος Λαμιεων Γιωργος Κοτρωνιας σε γραπτη δηλωση του αναφερει: Διερμηνεύοντας τα αισθήματα όλων των συμπολιτών μας εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια και την βαθιά μας θλίψη για τον θάνατο του Χρήστου Καγκαρά.
Ενός γνήσιου εκπροσώπου της λαϊκής ζωγραφικής, που αφήνει την καλλιτεχνική του σφραγίδα ανεξίτηλη με ένα καλλιτεχνικό έργο που τον κατατάσσει στο ύψος του άλλου μεγάλου λαϊκού μας ζωγράφου, του Θεόφιλου.
Υπήρξε, ένας ακούραστος εργάτης της ζωής και της τέχνης που λάμπρυνε με την παρουσία και το έργο του τον πολιτισμό και την πόλη μας και ξεχώρισε με την καλλιτεχνική του δημιουργία στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του.
Άλλωστε, ο Δήμος Λαμιέων με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού του Συμβουλίου, του είχε απονείμει τιμητική διάκριση για το έργο του, ενώ αξιοποιούσε τις πολύτιμες συμβουλές του με την τιμητική του συμμετοχή στο Διοικητικό Συμβούλιο της Δημοτικής Πινακοθήκης του Δήμου Λαμιέων.
Η Λαμία, πενθεί σήμερα το θάνατο του μεγάλου μας λαϊκού καλλιτέχνη που άγγιξε τις καρδιές μας, του δικού μας Χρήστου Καγκαρά και Δήμος Λαμιέων συνεχίζει τις προσπάθειες για την δημιουργία Μουσείου ΄΄Καγκαρά΄΄ που θα φιλοξενήσει το έργο του .
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χρήστος Καγκαράς του Ηλία και της Φωτεινής, το γένος Σταμούλη, γεννήθηκε στις 15/1/1918 στη Γρανίτσα Ευρυτανίας, χωριό και των Ζαχαρία Παπαντωνίου και του Στέφανου Γρανίτσα.
Την ανατροφή του ανέλαβε η γιαγιά του καθώς έμεινε ορφανός πρίν ακόμη γίνει ενός έτους.
Το 1930 αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο της Γρανίτσας.
Το 1932 και για 1 χρόνο υπήρξε τρόφιμος σε ορφανοτροφείο της Αθήνας.
Το 1933 αναζητά την τύχη του στην Αίγυπτο. Δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει νόμιμη διαμονή καιοι αρχές τον στέλνουν μετά από 6 μήνες πίσω στην Ελλάδα.
Μέχρι το 1940 γυρίζει από πόλη σε πόλη της Ελλάδας εργαζόμενος ως αγροτοποιμένας.
Το 1942 έδρασε στην περιοχή του Αγρινίου σαν αντιστασιακός κατά των Γερμανών.
Μόλις η δράση του έγινε γνωστή και για να αποφύγει τη σύλληψη έφυγε στη Γρανίτσα.
Το 1943 εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και στο τέλος του ίδιου χρόνου κατετάγη στον ΕΛΑΣ, στο Σύνταγμα του Ζούλα.
Το 1944 τραυματίζεται στο Βάλτο σε συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο του Αγρινίου.
Επιστρέφει στη Γρανίτσα διωγμένος από τις «εθνικές οργανώσεις» εξαιτίας της συμμετοχής του στον ΕΛΑΣ και το 1947 προσχωρεί στο «Δημοκρατικό Στρατό».
Συλλαμβάνεται στις 28 Μάρτη 1949. Δεν εκτελείται επί τόπου χάρη στην επέμβαση ταγματάρχη του κυβερνητικού στρατού τροφίμου επίσης του ορφανοτροφείου όπου είχε φιλοξενηθεί ο Καγκαράς το 1932. Αρχικά φυλακίζεται στο Μεσολόγγι. Τον μεταφέρουν σε διάφορες φυλακές: Αγρίνιο, Λευκάδα, Άμφισσα, Λαμία.
Αποφυλακίζεται το 1952.
Το 1953 ανοίγει στο Αγρίνιο ένα μικρό ατελιέ και ζει κάνοντας προσωπογραφίες.
Το 1954 γυρίζει και πάλι στη Γρανίτσα.
Το 1955 νυμφεύεται την Αγελλική Καγκαρά το γένος Μανιάτη με την οποία θα αποκτήσει 9 παιδιά.
Από το 1954 έως το 1966 ασχολείται κυρίως με την αγιογραφία. Την περίοδο αυτή μαθήτευσε για ενάμιση χρόνο στο Άγιο Όρος, στη Μονή του Αγίου Διονυσίου, στο τμήμα ζωγραφικής.Το 1966 γνωρίζεται από καλή σύμπτωση με τον αρχιτέκτονα Πάνο Τζελέπη, τον Κριστιάν Ζερβός, Ελληνογάλλο τεχνοκριτικό, εκδότη και γκαλερίστα στο Παρίσι για 50 χρόνια και τον Χρήστο Θεοδωρόπουλο.
Το 1970 μέσω του Τζελέπη γνωρίζεται με τον Κώστα Σταυρόπουλο, τεχνοκριτικό.
Το 1967 εγκαθίσταται μόνιμα στη Λαμία όπου εργαστηκε ως πριν λιγα χρονια πριν τον εγκαταλειψουν οι σωματικες του δυναμεις.
Lamiafm1
