Στα παλιά λημέρια των πειρατών

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΤΩΝΗΣ ΙΟΡΔΑΝΟΓΛΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ LES MEYERS

Με ιστορία που χάνεται μέσα στους αιώνες, το όμορφο νησί των Σποράδων κρύβει στο βυθό του πληθώρα ναυαγίων, κυρίως αρχαίων αλλά και νεότερων, αφού οι φοβεροί πειρατές για χρόνια είχαν μετατρέψει την Αλόννησο σε λημέρι τους.

«ΟΠΑ, ΟΠΑ, ΕΡΧΕΤΑΙ…», φωνάζει ο καπετάν Σπύρος καθώς η ανέμη ανεβάζει τα δίχτυα του, με έναν πελώριο αστακό γαντζωμένο πάνω, που αστράφτει χρυσοκόκκινος στο πρωινό φως, έξω από τα Σκάντζουρα. Οι κάμερές μας έχουν πάρει φωτιά και τα παντελόνια μας έχουν τη γνωστή εσάνς από φύκι και ψαρίλα. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας στην Αλόννησο…

Ο καπετάν Σπύρος είναι Αλοννησιώτης ψαράς. Ενας από τους εβδομήντα εφτά επαγγελματίες αλιείς του νησιού. Οι Αλοννησιώτες συγκαταλέγονται στους τυχερούς ψαράδες, όσο κι αν λένε ότι τα πράγματα δεν είναι σήμερα όπως παλιά στη θάλασσα. Ακόμη και έτσι, οι ψαριές τους είναι από τις πλουσιότερες στο Αιγαίο καθώς έχουν την τύχη να ψαρεύουν σε ένα μικρό αρχιπέλαγος, τριγυρισμένο από αμέτρητους υφάλους και ξέρες. Εναν από τους πιο ζωντανούς ψαρότοπους της Μεσογείου! Δεν ήταν όμως, πάντα, αλιείς οι Αλοννησιώτες. Γεωργοί ήταν, αν και το επάγγελμα που ανθούσε παλιά στην ιστορία των νησιών ήταν η πειρατεία – ντόπια και εισαγόμενη. «Η Αλόννησος δεν είχε ναυτική παράδοση, αλλά είχε πειρατεία. Ηταν ιδανικό μέρος για καρτέρια, με τόσα νησάκια», μου λέει ο Κώστας Μαυρίκης, ιδιοκτήτης του Μουσείου στο Πατητήρι και συνεπέστατος ιστοριοδίφης του νησιού. «Μετά την Επανάσταση του 1821 η πειρατεία συνεχίζεται και η περιοχή λέγεται Κλεπτοφωλέαι ή Δαιμονονήσοι. Στο νησί κατέφθασε μάλιστα και ο ναύαρχος Μιαούλης για να βάλει τάξη. Ως το 1910, η Ψαθούρα ήταν σύνορο του ελληνικού κράτους και βόλευε πολύ τους πειρατές, που χτυπούσαν την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη και έβρισκαν εδώ γρήγορο καταφύγιο». Βλέπουμε τα πειρατικά κειμήλια της συλλογής του Κώστα στο Μουσείο και βγαίνουμε στο υπέροχο μπαλκόνι του, για έναν καφέ. Μπροστά μας απλώνεται ο γραφικός όρμος στο Πατητήρι, τριγυρισμένος από πεύκα και άφθονο τσιμέντο. Το Πατητήρι δημιουργήθηκε μετά το 1965 και ουσιαστικά σήκωσε, με τη γειτονική Βότση, το βάρος της τουριστικής ανάπτυξης. «Είναι το βασικό εισόδημα του νησιού ο τουρισμός», δηλώνει ο δήμαρχος Αλοννήσου Παναγιώτης Βλάικος. «Παλιότερα υπήρχαν πολλά αμπέλια: ό,τι είναι σήμερα χωράφια και ελαιώνες, ήταν αμπέλια ώς το 1956, τότε που καταστράφηκαν όλα από φυλλοξήρα.» Εκτός από αμπέλια, στο νησί υπήρχε και πολύ αμύγδαλο και λάδι.

Το καταπράσινο αυτό νησί των Σποράδων και το γοητευτικό του αρχιπέλαγος ανακάλυψαν, τη δεκαετία του 1960, πρώτοι οι Γερμανοί και κυρίως οι Ιταλοί τουρίστες. «Μέχρι πριν από δεκαπέντε χρόνια, τον Αύγουστο, γέμιζε το νησί φουσκωτά. Ηταν οι Ιταλοί που έρχονταν εδώ για ψαροντούφεκο», λέει ο δήμαρχος. Σήμερα, δυστυχώς, επίσημα το ψαροντούφεκο απαγορεύεται στην Αλόννησο. Αυτό συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια, όταν μια ερμηνεία παλαιότερων απαγορεύσεων από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο κήρυξε όλη την περιοχή -συμπεριλαμβανομένης και της Αλοννήσου- αρχαιολογικό χώρο (απαγορεύοντας μεταξύ πολλών άλλων και το μόνιμο αγκυροβόλιο!).

«Είναι ένα λάθος. Πρέπει να αποδεσμευτεί ό,τι δεν έχει ναυάγια στην περιοχή», υποστηρίζει ο δήμαρχος. «Δεν γίνεται να βγαίνει κάποιος με το βαρκάκι του και να μην μπορεί να ψαρέψει ένα χάνο. Χαζά πράγματα!», υποστηρίζει. Από τον Ιούνιο, ένα κλιμάκιο της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων αποτυπώνει τις θέσεις με σπουδαία αρχαιολογική σημασία στο βυθό, για να αρθεί τελικά η εντελώς άδικη απαγόρευση. Μια άρση που δεν θα επηρεάσει το Θαλάσσιο Πάρκο. «Είναι θετική η ύπαρξη του Πάρκου», μου επισημαίνει ο δήμαρχος. «Εκανε την Αλόννησο πασίγνωστη και χάρη σε αυτό έρχονται πια τουρίστες. Αν γίνουν οι ανάλογες ρυθμίσεις, θα αναπτυχθεί σπουδαίος καταδυτικός τουρισμός στην περιοχή».

Η Αλόννησος αναπτύχθηκε τελευταία από τις υπόλοιπες Σποράδες και για χρόνια κράτησε κάτι το εναλλακτικό στο ύφος της. Δεν είδαμε backpackers όμως, καθόλου. Αντίθετα ο τουρισμός είναι πιο φίνος, πιο εύπορος (οι τιμές ωστόσο στο νησί δεν είναι διόλου εναλλακτικές!), πιο εκλεκτικός. Βγαίνουμε από το Πατητήρι και κατευθυνόμαστε οδικώς στους κοντινούς όρμους, στη Βότση, στο Ρουσούμ Γιαλό, με τα αμέτρητα ενοικιαζόμενα δωμάτια και μια θάλασσα κρυστάλλινη. Κατηφορίζουμε στις βορειοανατολικές ακτές: πεύκα, σκίνα και αρωματικό μακί πλημμυρίζει τα χώματα του νησιού ώς το νερό. Στο Κοκκινόκαστρο μόλις που ξεχωρίζουν οι οχυρώσεις της κλασικής εποχής, πάνω στον θαλασσοφαγωμένο βράχο. «Εδώ ήταν η μία αρχαία πόλη. Η άλλη ήταν στη Χώρα», μου εξιστορεί ο Απόστολος Καρακατσάνης, αντιδήμαρχος και αρχαιολόγος. «Στην αρχαιότητα το νησί λεγόταν Ικος και στις αρχές των ελληνιστικών χρόνων είχε αναπτύξει ένα ευρύ εμπορικό δίκτυο. Αμφορείς με τη σφραγίδα ΙΚΙΩΝ βρέθηκαν σε πολλές περιοχές στη Μεσόγειο». Το βραδάκι, τρώγοντας μια ευωδιαστή ψαρόσουπα με τα ψάρια του καπετάν Σπύρου, στο Ρουσούμ Γιαλό, μιλάμε για τα ναυάγια και τους πειρατές. Κοιτάζω σ’ ένα βιβλίο το θρυλικό ναυάγιο της Περιστέρας. Βρίσκεται σε έναν κάβο απέναντι από το τραπεζάκι μας και έχει χιλιάδες αμφορείς σπαρμένους στον επικλινή βυθό. Δεν μπορώ να το δω, ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος…

Η Χώρα της Αλοννήσου είναι ό,τι καλύτερο συνδέει το νησί, σήμερα, με το παρελθόν του. Ανηφορίζουμε στον όμορφο οικισμό και μπαίνουμε στα δρομάκια του, αφήνοντας πίσω τις καινούργιες γειτονιές με τις ομοιόμορφες βίλες. Η καρδιά του οικισμού είναι εξόχως ωραία. Μικρά σπιτάκια, άλλα με ξύλινα μπαλκόνια άλλα με νόστιμες ταρατσούλες, κάποια με νεοκλασικά στοιχεία, άλλα λευκά, άλλα γαλανά, άλλα λουλακιά, πράσινα, ωχρά, κεραμιδιά. Σχεδόν όλα έχουν μικρές αυλές, πνιγμένες στα γιασεμιά, τις κληματαριές και τις συκιές. Δεν είναι διαλυμένα. Σαν κάποιο χέρι, ως διά μαγείας, να έκανε διακριτικές παρεμβάσεις, καλόγουστες και σεβαστικές, στην παλιά αρχιτεκτονική του τόπου. Το «χέρι» αυτό που έσωσε τη Χώρα ήταν οι ξένοι! «Μετά το σεισμό του 1965, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν μαζικά τη Χώρα. Κατεβαίνουν να ζήσουν στο Πατητήρι αναζητώντας πιο εύκολη ζωή, αναπτύσσοντας τον τουρισμό που τότε δειλά εμφανιζόταν», μας περιγράφει ο Νίκος Αναγνώστου, φίλος από τον δήμο και παρέα μας στον ωραίο μας περίπατο.

«Οι πρώτοι τουρίστες έφταναν στη Χώρα με μουλάρια, από το παλιό μονοπάτι». Αυτό που είδαν, τότε, οι Γερμανοί τουρίστες τούς ενθουσίασε και άρχισαν να αγοράζουν, μαζικά και πάμφθηνα, τα μικρά πέτρινα σπιτάκια. Κάποτε ήρθε το ρεύμα στη Χώρα και η ανάπτυξη στο νησί. Οι πρώτοι, βαθιά ρομαντικοί, κτήτορες άρχισαν να πουλάνε και να φεύγουν. Πάλι σε ξένους πούλησαν όμως. «Εμείς ξαναγυρίσαμε στη Χώρα. Δεν πουλήσαμε τα σπίτια μας», μου δηλώνουν γελαστές οι κυρίες Παναγιώτα Κώτη και Ελένη Τσουκανά, απολαμβάνοντας τη σκιά από τις φουντωτές μουριές στη γλυκύτατη πλατειούλα του Χριστού. «Δεν ανοίγουν τα μάτια μας στο Πατητήρι. Εδώ είναι καλύτερα…», λένε. Είναι από τις ελάχιστες ντόπιες που έχουν απομείνει στη Χώρα. Παντού βλέπεις ξένους. Ανακαινίζουν σπίτια, γκρινιάζουν για τα καημένα τα μουλάρια που τα παραφορτώνουν οι αγωγιάτες, λιάζονται στα μπαλκόνια αγκαλιά με κάτι θεόχοντρα βιβλία, απολαμβάνουν την ησυχία με θέα αυτοκρατορικής μεγαλοπρέπειας. «Υπήρχε άγραφος νόμος παλιά, ο εμπρός ιδιοκτήτης να μην κλείνει ποτέ τον πίσω. Να έχει φως και θέα θάλασσα», μου λέει ο γιατρός Γιώργος Αθανασίου, λάτρης της Χώρας, δείχνοντάς μου το σπίτι του. «Δυστυχώς σήμερα δεν είναι έτσι. Ο νόμος επιτρέπει ύψος εννέα μέτρων στη Χώρα. Απαίσιο!».

Φτάνουμε στο Κάστρο, στη δυτική άκρη, στα σπίτια που είναι χτισμένα στο χείλος του γκρεμού. Εδώ ήταν κάποτε ο πυρήνας του χωριού, που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα. Τα χρόνια εκείνα η Αλόννησος και η γύρω περιοχή της λεγόταν Χιλιαδρόμια (χίλιοι εμπορικοί δρόμοι ναυσιπλοΐας περνούσαν τότε από εδώ!). Το 1538 ο Μπαρμπαρόσα λεηλατεί το νησί και κατασφάζει τους Αλοννησιώτες.

Χρόνια μετά, θα ξαναρχίσει η ζωή στο νησί, θα έρθουν οι Τούρκοι, θα συνεχίσουν οι πειρατές. Τα Οθωμανικά έγγραφα αναφέρουν, για ευνόητους λόγους, τα νησιά ως Σεϊτάν Αγκάσι – Διαβολόνησα. Ενας κεντρικός δρόμος διασχίζει το νησί περνώντας μέσα από θεόπυκνα και μυρωδάτα δάση με πεύκα, ελάχιστους ελαιώνες και, πιο βόρεια, μέσα από θαμνοτόπια.

Η θέα στο αρχιπέλαγος των Ερημονήσων είναι, από παντού, μαγευτική. Ωχ, ξεχάστηκαμε όμως. Πρέπει να φορέσουμε κανένα καθαρό ρούχο. Το βράδυ θα πάμε σε έναν γάμο που γίνεται στη Στενή Βάλα. Κατεβαίνουμε νωρίς στον γραφικότατο ορμίσκο με τα τιρκουάζ νερά και τα πυκνά πουρνάρια ολόγυρα. Κότερα δένουν στον υπήνεμο ορμίσκο. «Το καλοκαίρι γεμίζει σκάφη», σχολιάζει ο κυρ Νίκος Θεοδώρου, πίνοντας μαζί μας καφέ στο μαγαζί του που βρίσκεται κάτω από τις θεόρατες λεύκες. «Κάνουμε δυο ντάνες τα ιστιοφόρα. Να δεις, εδώ μέσα, ώς και ογδόντα κότερα…». Προσπαθώ να φανταστώ τι γίνεται, όταν η Χαρίκλεια, η κόρη του κυρ Νίκου, μας φέρνει μια μελωμένη Σουλτάνα για να γλυκάνουμε το δόντι μας. Ο κυρ Νίκος μάς μιλάει για τα παλιά χρόνια, τότε που μετέφερε τους πρώτους τουρίστες στις παραλίες με το βαρκάκι του. «Εκείνη την εποχή ήταν μαγεία: πιο αθώα, χωρίς άγχος. Σήμερα υπάρχουν πολλοί περιορισμοί. Δεν μπορείς να βγεις σε ένα νησάκι, να κάνεις τη σούπα σου στην άμμο…», λέει χαρακτηριστικά. Συζητάμε με τη Χαρίκλεια -η οποία έχει το καταδυτικό κέντρο του νησιού- για το νομικό κουβάρι των απαγορεύσεων, για το ΚΑΣ, για την άδικη διάταξη. «Είναι μια παρερμηνεία του νόμου, αλλά θα διορθωθεί και η Β ζώνη θα ανοίξει», τονίζει. «Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για καταδύσεις, αλλά αυτός που θα έρθει στην Ελλάδα θέλει να βουτήξει σε αρκετά μέρη, να δει διαφορετικά πράγματα…».

Καθώς πέφτει η νύχτα, πάμπολλα λευκά φαναράκια ανάβουν ολόγυρα στον όρμο και πάνω στο νερό για να υποδεχτούν τους νεόνυμφους, οι οποίοι φτάνουν με ένα κατακόκκινο καΐκι από το Πατητήρι. Βουνά χαμαλιά και αμυγδαλωτά προσφέρονται στους καλεσμένους, φτιαγμένα από τις χρυσοχέρες γυναίκες του Αγροτικού Συνεταιρισμού. Σε καμιά δεκαριά καζάνια κοχλάζει η βραστή γίδα με τα μακαρόνια. Οι ευχές στο ζευγάρι αντηχούν στη ζεστή νύχτα, πριν ο Πρόδρομος (του ριάλιτι σόου Big Brother, ντε…) από τη Σκόπελο πάρει το μικρόφωνο. Φεύγουμε μέσα στη μυρωμένη υγρασία του δάσους. Θα ξαναρθώ όμως. Με τους φίλους, με τα μεγάλα μας φουσκωτά, όταν οι ακτές του νησιού ξαναγίνουν ελεύθερες και όταν θα μπορούμε να βουτάμε για να βγάλουμε το δείπνο μας σαν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν πειρατές. Εξάλλου, δεν έχει πια εδώ πειρατές…

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΟΝΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΤΗΤΗΡΙ

Ενα μικρό διαμαντάκι στην Αλόννησο! Περιλαμβάνει τη συλλογή Κώστα και Αγγέλας Μαυρίκη, η οποία χωρίζεται σε πτέρυγες Πειρατείας, Αρχαιολογική, Εθνικής Μνήμης και Αλοννησιώτικης Λαογραφίας. Η συλλογή ενάλιων αρχαιοτήτων είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα. Αλλά η πιο ξεχωριστή πτέρυγα είναι το πειρατικό μουσείο, μια εκπληκτική συλλογή με αμέτρητα αντικείμενα: από χειροπέδες για σκλάβους σε αμπάρι, πειρατικά τρομπόνια και βόμβες με καρφιά, μέχρι σιδερένιες βελόνες για να καρφώνονται όσοι πειρατές πηδούσαν στο κατάστρωμα. Το κορυφαίο έκθεμα: μια άγκυρα για ρεσάλτο! Θεωρήστε το ταξίδι σας στην Αλόννησο λειψό αν δεν δείτε αυτό το μουσείο.

memo

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Από Βόλο (Λιμεναρχείο Βόλου: T/24210-38.888) και Αγιο Κωνσταντίνο με πλοίο ή ιπτάμενο δελφίνι της Hellenic Seaways (Λιμεναρχείο Αλοννήσου: Τ/24240-65.595).

ΔΙΑΜΟΝΗ

Milia Bay (Τ/24240-66.032, www.milia-bay.gr) Κορυφαία επιλογή! Βρίσκεται πάνω ακριβώς από την παραλία της Μηλιάς και περιλαμβάνει πέντε βίλες (12 συνολικά διαμερίσματα) μέσα σε πανέμορφους κήπους και γύρω από την τέλεια πισίνα. Πελώρια δωμάτια, πλήρως εξοπλισμένα, διακοσμημένα με γούστο, με ονειρική θέα και ατελείωτη γαλήνη. Από 115 € χωρίς πρωινό.
Atrium Hotel (Τ/24240-65.749, www.atriumalonnisos.gr) Εξαιρετικό ξενοδοχείο πάνω από το Πατητήρι και τις παραλίες στη Βότση που πρόσφατα επεκτάθηκε. Η νέα πτέρυγα έχει μίνιμαλ διακόσμηση και μοντέρνα χρώματα, ενώ η παλιότερη διατηρεί το κλασικό αιγαιοπελαγίτικο άσπρο-μπλε. Δύο πισίνες σε επίπεδα και τρομερή θέα! Από 120 € (παλιά πτέρυγα) και 150 € (νέα πτέρυγα) το δίκλινο με πρωινό.
Χιλιαδρόμια (Τ/24240-65.814) Πολύ καλός μικρός ξενώνας σε παλιό, θαυμάσια ανακαινισμένο σπιτάκι στη Χώρα. Διαθέτει δροσερά, ήσυχα δωμάτια, πλήρως εξοπλισμένα, και μια πολύ νόστιμη αυλίτσα. Τα δωμάτια 4 και 5 έχουν την καλύτερη θέα. Από 60 € χωρίς πρωινό.
Marpunta Village (Τ/24240-65.212, www.santikoshotels.com) Μεγάλο ξενοδοχείο της αλυσίδας Venta. Χτισμένο σαν αιγαιοπελαγίτικο χωριό πάνω από την όμορφη αμμουδιά της Μαρπούντας, 3 χλμ. δυτικά από το Πατητήρι, βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο δάσος με πεύκα. Εχει άνετα δωμάτια με ωραία θέα. Το προτιμούν κυρίως Ιταλοί τουρίστες – ειδικά τον Αύγουστο.
Λιαδρόμια (Τ/24240-65.521, www.alonnisos.com) Πάνω ακριβώς από το Πατητήρι, με εξαιρετική θέα, είναι από τα πιο ωραία διακοσμημένα ξενοδοχεία στο νησί. Τα δωμάτια του είναι αρκετά μεγάλα, στολισμένα με πίνακε και από τα μπαλκόνια τους θα βλέπετε όλη την κίνηση στο λιμάνι.
Elma’s houses (Τ/24240-66.108) Πολύ νόστιμα σπιτάκια στη Χώρα. Παλιά, θαυμάσια αναστηλωμένα, τα πιο πολλά είναι διώροφα, με έξοχη θέα. Το σπίτι «Αλίκη» έχει μια όμορφη ταρατσούλα!

ΦΑΓΗΤΟ

Στενή Βάλα: Είναι γνωστή και ως ταβέρνα της Τασίας και έχει γίνει διάσημο πλέον στέκι ιστιοπλόων και λοιπών σκαφάτων επισκεπτών. Καταπληκτικά μαγειρευτά, θαλασσινοί μεζέδες, διάφορα χορταρικά (κρίταμα, κάππαρη κ.λπ.), εξαιρετικό φρέσκο ψάρι. Και φυσικά, είναι διάσημη για την αστακομακαρονάδα της.
Ελαιώνας: Δίπλα στη θαυμάσια παραλία του Λεφτού Γιαλού είναι μια από τις καλύτερες ταβέρνες του νησιού. Οι δυο Ελένες και η Μάγδα, οι ντόπιες μαγείρισσες, φτιάχνουν μπουρέκι με γίδινο κρέας, αλοννησιώτικες πίτες, ψητή χορτόπιτα μπ’γκι, ψαρομεζέδες, ψαρό-σουπες και σουτζουκάκια με αγκινάρες και εξαιρετική άσπρη σάλτσα.
Ο Δύτης και η Καλύμνια: Καινούργια ψαροταβέρνα στην άκρη της Στενής Βάλας, που άνοιξε ένας δύτης και μια Καλύμνια. Εδώ θα δοκιμάσετε πολύ καλούς ψαρομεζέδες (γαύρος ξιδάτος, τόνος παστός κ.λπ.), μαγειρευτά (λαχανοντολμάδες) και φρέσκα ψάρια.
Κάστρο: Ωραία ψησταριά στη Χώρα, με τον πανύψηλο Νεκτάριο να βάζει φοβερές σούβλες, κοντοσούβλια και λοιπά.
Κυρά Νίνα: Πολύ καλή ταβέρνα στη Χώρα, απέναντι από το Κάστρο, με θαυμάσια μαγειρευτά. Οι Αλοννησιώτες λένε ότι έχει τους καλύτερους κεφτέδες του νησιού!
Χαγιάτι: Καφέ-ζαχαροπλαστείο στη Χώρα, με μπαλκόνι που θυμίζει Σαντορίνη. Η Μένη και η Αγγέλα φτιάχνουν καταπληκτικά γλυκά, ρυζόγαλα, καζάν ντιπί, μιλφέιγ και φανταστική αλοννησιώτικη τυρόπιτα φουσκωτή και αφράτη (κλάσεις ανώτερη από την περιλάλητη σκοπελίτικη). Το καλοκαίρι, από κάτω λειτουργεί ένα περίφημο wine bar με ζωντανή μουσική και σπουδαία ατμόσφαιρα.
Μανόλης: Εξαιρετική ψαροταβέρνα που έχει απλώσει τα τραπέζια της σε μια ταράτσα πάνω από τη θάλασσα. Το μενού είναι πλούσιο. Εδώ θα βρείτε πολλές πίτες, νόστιμα μπουρέκια με χταπόδι, χταποδοκεφτέδες, καλαμάρι, ψωμί φουρνιστό, φρέσκα ψάρια και τονοπαστίτσιο!

ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Βόρεια από το Πατητήρι βρίσκονται οι πιο δημοφιλείς παραλίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν ο Αγιος Δημήτριος, ο Λεφτός Γιαλός, η Μηλιά, η Χρυσή Μηλιά και όλες οι αμμουδιές γύρω από το Κοκκινόκαστρο. Πιο ήσυχες επιλογές είναι η Μεγάλη Αμμος και του Αγάλου Λάκα και οι δυο Μουρτιάδες (Μικρός και Μεγάλος).

ΑΓΟΡΕΣ

Το πιο σπάνιο προϊόν της Αλοννήσου είναι ο τόνος σε γυάλινα βαζάκια (βράζεται και παστεριώνεται με μια μακρά παραδοσιακή διαδικασία). Ψάξτε τη μάρκα Alalunga (τόνος λευκός, κόκκινος και κιτρινόπτερος). Πολύ καλό τόνο θα βρείτε στο γυναικείο Αγροτοτουριστικό Συνεταιρισμό Αλοννήσου ΙΚΟΣ (Τ/24240-66.270). Εδώ θα αγοράσετε επίσης τέλεια τοπικά γλυκά (χαμαλιά, αμυγδαλωτά, κ.λπ.), τσιτσίραβλα και κρίταμα τουρσί κ.ά.

ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Καταδύσεις, όπου επιτρέπεται, με το καταδυτικό κέντρο ΙΚΙΟΝ (Τ/24240-65.248, www.ikiondiving.com). Ενημέρωση για το Θαλάσσιο Πάρκο, τις φώκιες και τη δράση της Mom στο Κέντρο Ενημέρωσης στο Πατητήρι, που έχει και ωραία προγράμματα ειδικά για παιδιά (www.mom.gr). Εκδρομές στο Θαλάσσιο Πάρκο με το εξαιρετικό σκαρί «Πλανήτης» (Τ/24240-65.188, www.alonnisostravel.gr).

Στο νησί έχει διαμορφωθεί και σηματοδοτηθεί ένα θαυμάσιο δίκτυο λιθόστρωτων μονοπατιών ανάμεσα σε δάση που προσφέρονται για απολαυστικό trekking (προσφέρουν σπουδαία θέα στους περιπατητές). Για περισσότερες πληροφορίες ψάξτε το καλό βιβλίο «Η Αλόννησος με τα πόδια» των Bente Keller και Ηλία Τσουκανά. Γιόγκα, μασάζ και εναλλακτικές θεραπείες οργανώνει η Kali Thea (Τ/24240-65.513, www.kalithea.org).

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

Κωδικός κλήσης: 24240
Δήμος: 65.555
Αστυνομία: 65.205
Αγροτικό Ιατρείο: 65.208

Kathimerini