Είναι το πιο συνδεδεμένο με το ελληνικό καλοκαίρι φρούτο. Τόσο που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου το περιέλαβε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 φορτώνοντάς το στην καρότσα ενός φορτηγού που έκανε τον γύρο του Ολυμπιακού Σταδίου.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Στην κοιλάδα του Νείλου φαίνεται ότι καλλιεργούσαν τα καρπούζια πριν από το 2000 π.Χ. καθώς έχουν βρεθεί σπόρια σε ανασκαφές σε τάφους φαραώ, ενώ υπάρχουν και τοιχογραφίες που απεικονίζουν τους μεγάλους πράσινους καρπούς – δώρο μοναδικό για την περιοχή λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε νερό.

Παρά τη γειτνίαση, στην Ελλάδα και την Ευρώπη το φρούτο άργησε πολύ να φτάσει – ίσως το έφεραν στην Ιβηρική Χερσόνησο οι Αραβες τον 13ο αιώνα κι από εκεί εξαπλώθηκε – ενώ η πρώτη αναφορά σε αγγλικό λεξικό γίνεται στις αρχές του 17ου αιώνα.

Στα ελληνικά, η λέξη καρπούζι προέρχεται από το τουρκικό karpuz που κι αυτό με τη σειρά του πρέπει να έχει τη ρίζα του στην περσική γλώσσα. Το συναντάμε πάντως και ως υδροπέπων – προφανώς δανειζόμενοι την αγγλική ορολογία.

Σπανίως το μαγειρεύουμε, καθώς αρκεί να είναι δροσερό, γλυκό και ζουμερό για να μας κλέψει την καρδιά. Υπάρχουν όμως δύο ξεχωριστές ελληνικές συνταγές για το καρπούζι. Η πρώτη φτιάχνεται παντού από χοντρά κομμάτια της φλούδας του φρούτου και είναι γλυκό του κουταλιού και η δεύτερη μάς έρχεται από τη Μήλο και είναι η περίφημη καρπουζόπιτα.

Διατροφική αξία

Το χαρακτηριστικό του είναι ότι περίπου το 92% του βάρους του είναι νερό, πράγμα που το καθιστά ιδανικό φρούτο για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Είναι μια καλή πηγή βιταμίνης C αλλά και του σπουδαίου αντιοξειδωτικού λυκοπενίου.