Με πιάνει η ψυχή μου – αλλιώς: ψυχοπλακώνομαι – κάθε βράδυ, όταν παρακολουθώ τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Μου δίνεται η εντύπωση ότι όπου να ‘ναι θα καταρρεύσει οικονομικά η Ευρώπη και εκατομμύρια ανθρώπων, εκτός από τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και τους Φινλανδούς, θα χάσουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τις συντάξεις τους και κάποια ώρα θ’ αρχίσουν να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες, μήπως και βρουν κάτι φαγώσιμο για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Βάζω αυτό το «μήπως», γιατί θυμάμαι πως στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, μικρά παιδιά, ξυπόλητα και ξεπαγιασμένα από το κρύο, παίρναμε σβάρνα όλους τους σκουπιδοτενεκέδες, από την Πλατεία Βικτωρίας ώς την Κυψέλη, για να βρούμε κάτι να φάμε και δεν βρίσκαμε παρά μόνο πορτοκαλόφλουδες! Ευτυχώς που υπήρχαν τα χαρούπια και τα λούπινα, αλλά και μερικές λαχανίδες…
Φοβάμαι πάντως πολύ για το αύριο. Γιατί αυτοί οι γελοίοι πολιτικοί ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου δεν βλέπουν μακρύτερα από τη μύτη τους. Συγκρούονται, καθυστερούν, λογαριάζουν μόνο το συμφέρον των χωρών τους και κρατάνε όλο τον κόσμο όρθιο στο ένα πόδι, με την αγωνία να του σπάει τα νεύρα και το ηθικό. Αλήθεια, πού καταντήσαμε… Από τον Αντενάουερ, τη Θάτσερ, τον Μπερλίνγκουερ, τον Ντε Γκολ, μας κυβερνάνε κάτι ρετάλια σαν τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι και τη Μέρκελ!
Δεν ψυχοπλακώνομαι, όμως, μοναχά όταν παρακολουθώ τα δελτία των 8 και των 9. Θυμώνω κιόλας. Γιατί η ουσία των ειδήσεων αλλά και ο τόνος, μαζί με το ύφος που παρουσιάζονται, κραυγάζουν πως ο στόχος δεν είναι, κυρίως, η πληροφόρηση αλλά ο εντυπωσιασμός. Φυσικά γνωρίζω, αφού είμαι «σαράντα χρόνια φούρναρης», ότι μια καλή είδηση «δεν είναι είδηση». Ενώ μια κακή είναι ό,τι πρέπει για το μενού που σερβίρει η τηλεόραση. Κι έτσι ο θυμός μου μαλακώνει. Και ο φόβος μου περιορίζεται.
Ετσι κι αλλιώς πάντως, πέρα από τις υπερβολές της TV, όλα δείχνουν πως η κατάσταση μάλλον είναι δραματική. Λεφτά δεν υπάρχουν, οι τράπεζες δεν δανείζουν ή δανείζουν με απαγορευτικά επιτόκια, τα χρέη μεγαλώνουν, οι εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους, η ύφεση σπάει όλα τα ρεκόρ, η εγκληματικότητα φουντώνει, η ανεργία οδηγεί σε απόγνωση. Οταν κοτζάμ Ιταλία, με βιομηχανία, με τουρισμό, με μέσα, με σινεμά, έρχεται φάτσα με φάτσα με τον κίνδυνο, δεν γίνεται να υπάρχει στάλα αισιοδοξίας για την κακόμοιρη την Ελλάδα, που συνεχώς αλλάζει αλλά πάντα η ίδια μένει.
Μα είναι χώρα αυτή; Πας στη φυλακή – Αυτόφωρο – επειδή χρωστάς στην Εφορία 5.000 και ο τύπος που χρώσταγε 3,9 εκατομμύρια καλείται να δικαστεί ύστερα από μια πενταετία, που το χρέος του έχει παραγραφεί, και επιστρέφει στην κοινωνία καθαρός, άσπιλος και αμόλυντος, γιατί «έχει παύσει οριστικώς η ποινική δίωξη»!
