Μνημόνιο: Το διαβάσαμε πριν ψηφίσουμε;

Οι νέοι μας άρχισαν να μεταναστεύουν. Και πού κατευθύνονται; Κυρίως στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και στην Αυστραλία (ακόμα και στην Τουρκία!). Γιατί άραγε εκεί; Μόνο επειδή εκεί προσφέρονται θέσεις εργασίας; Όχι μόνο:

Εκεί υπάρχει περισσότερη σοβαρότητα, σταθερότητα, συνέπεια, ρεαλισμός, κοινωνικός διάλογος, αποτελεσματικότερο κράτος, τάξη, σεβασμός στους νόμους και στον πολίτη. Αυτά είναι που δημιούργησαν ευνοϊκό κλίμα για ανάπτυξη και, ως επακόλουθο, τις θέσεις εργασίας, στις οποίες οι νέοι μας προσβλέπουν. Όλα αυτά σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας που έχει καταντήσει «το τρελλό χωριό του Αστερίξ». Πού έχει γίνει διεθνώς αποδιοπομπαίος τράγος και πειραματόζωο από δικούς μας και ξένους. Οι τελευταίοι τη χρησιμοποιούν και πολύ βολικά την ενοχοποιούν και για ένα σωρό άλλα πράγματα, για τα οποία δεν ευθύνεται.

Στις κοινωνίες αυτές οι εξελίξεις έρχονται ως αποτέλεσμα μιας συνεχούς διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα. Διεξάγεται δηλαδή ένας συνεχής και ουσιαστικός κοινωνικός διάλογος, που αποτρέπει τις εξαρτήσεις, τις κατάφορες αδικίες και τα αδιέξοδα. Διάλογος: κάτι άγνωστο στη χώρα μας. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τα «παράθυρα» στην τηλεόραση για να βεβαιωθεί ότι σ’ εμάς προβάλλονται μόνο κατηγορίες, ύβρεις και μονόλογοι που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην πόλωση, στην ασυνεννοησία, στην απογοήτευση και στην απραξία. Και έτσι γυρνάμε γύρω από την ουρά μας όταν οι άλλοι προχωρούν με βήμα ταχύ.

Έχουμε την απαίτηση να ανήκουμε σ’ ένα κλάμπ πλουσίων χωρίς να πληρούμε τις βασικές προϋποθέσεις: οικονομική ευρωστία και σεβασμό στους κανόνες και στις συμφωνίες. Ρίχνουμε το φταίξιμο στους ξένους (που και αυτοί βρίσκονται σε σύγχυση) αντί να δούμε τι πρέπει εμείςνα κάνουμε, μέ ή χωρίς αυτούς, για να βγούμε από το τέλμα. Και επειδή (εκτός από το βόλεμα) δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε ούτε τι πρέπει να πράξουμε, έρχονται οι ξένοι και μας επιβάλλουν τα αυτονόητα προκειμένου να παραμείνουμε στο κλάμπ, επειδή μέχρι τώρα αυτό τους κόστιζε λιγότερο από το να μας αποβάλουν ως ετερόκλητη οντότητα.


Και ποιά είναι αυτά τα αυτονόητα; Μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος που να σέβεται τους νόμους και τον πολίτη, περιορισμός της απίθανης σπατάλης, της ρεμούλας και της φοροδιαφυγής, ευνοϊκότερο περιβάλλον για επενδύσεις, σωστή και γρήγορη δικαιοσύνη, δικαιότερο φορολογικό σύστημα. Με άλλα λόγια, ο μετασχηματισμός του καθεστώτος των Κοτζαμπάσηδων σε σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Δηλαδή όλα όσα οι περισσότεροι από εμάς ομολογούμε ότι θέλουμε να γίνουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας. (Δεν τα θέλουν όσοι ζούν από το βόλεμα, τη ρεμούλα και τη φοροδιαφυγή, οι μπαταχτζήδες, οι κρατικοδίαιτοι και οι σπεκουλαδόροι, που δυστυχώς δεν είναι λίγοι.)

Όμως, όλα αυτά που θέλουμε αποτελούν τις βασικές επιδιώξεις των Μνημονίων, τα οποία κατηγορούμε ως ανεπιθύμητα χωρίς κάν να τα έχουμε διαβάσει. Είναι πραγματικά απογοητευτικό, ανεύθυνο και επικίνδυνο να τάσσεται κανείς υπέρ ή κατά μιας «συμφωνίας» χωρίς να γνωρίζει από πρώτο χέρι το περιεχόμενό της. Και οι ανεπαρκείς και πονηροί πολιτικοί μας σ’ αυτή μας την άγνοια ακριβώς επενδύουν: Μας τρομοκρατούν με ποδοσφαιρικού επιπέδου πλαστά διλήμματα χωρίς να μας εξηγούν πού ακριβώς συμφωνούν ή διαφωνούν με το περιεχόμενο των μνημονίων, επειδή ξέρουν ότι ούτε τα διαβάσαμε ούτε και θα το κάνουμε. Γιατί δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε και να αξιολογούμε από μόνοι μας τις πηγές. Και περιμένουμε μασημένη τροφή από τα ΜΜΕ που παίζουν τα δικά τους παιχνίδια.

Άν διαβάζαμε, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε με τις κύριες επιδιώξεις των μνημονίων και θα διαπιστώναμε ότι το Μνημόνιο 1 έθετε κυρίως δημοσιονομικούς στόχους και άφηνε την τότε Κυβέρνηση να επιλέξει τα σχετικά μέτρα. Όμως, η Κυβέρνηση, για να μη δυσαρεστήσει συνδικαλιστές και ψηφοφόρους, δεν έκανε τις συμφωνημένες δομικές αλλαγές και αντ’ αυτών προτίμησε να πάρει σκληρά μέτρα μείωσης μισθών, αύξησης της φορολογίας και μείωσης του κοινωνικού κράτους με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Επειδή όμως τα μέτρα αυτά αποδείχτηκαν ανεπαρκή για τη μείωση του ελλείματος και η Κυβέρνηση αναξιόπιστη, επενέβη η Τρόϊκα και στο Μνημόνιο 2 επιβλήθηκαν σκληρότερα μέτρα που είναι άδικα, πνίγουν την οικονομία, δημιουργούν φτωχούς και ανέργους, περιορίζουν την εθνική μας κυριαρχία και θα πρέπει οπωσδήποτε να αναθεωρηθούν. Πρέπει όμως παράλληλα να γίνουν επειγόντως και οι δομικές αλλαγές που θα εκπέμψουν το μήνυμα ότι η χώρα προσπαθεί και θα δημιουργήσουν όρους ευνοϊκότερους για επαναδιαπραγμάτευση, για επενδύσεις και για μείωση της ανεργίας.

Ίσως οι εκλογές αυτές να αποτελέσουν ορόσημο για την παραμονή ή την αποβολή μας από τη ζώνη του Ευρώ. Οι εταίροι μας φαίνεται ότι έχουν χάσει την υπομονή τους με το χάος και την αναξιοπιστία μας και προετοιμάζονται, αν δεν έχουν ήδη προετοιμαστεί , για πάν ενδεχόμενο. Παρά το ότι όλο και περισσότεροι (π.χ. P. Krugman) αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης, η Ελλάδα επί πλέον δεν παράγει. Είμαστε λοιπόν ιδιαίτερα εκτεθειμένοι και κινδυνεύουμε με τα τερτίπια μας να μείνουμε εκτός των δομικών αλλαγών σε επίπεδο ευρωζώνης που θα γίνουν και θα συμπεριλάβουν όλες τις άλλες εν κινδύνω χώρες, εκτός ημών. Έτσι όπως πορευόμαστε, ακόμα και άν ακόμη μας κρατήσουν στο Ευρώ, αυτό θα γίνεται μόνο με συνεχείς τονωτικές ενέσεις υπό όλο και επαχθέστερους όρους.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαϊου αντανακλά την εύλογη αντίδραση των πολιτών πρός όσα είχαν προηγηθεί. Γκρέμισαν τους δύο πρωταιτίους και πριμοδότησαν (υπερβολικά;) όσους δεν είχαν άμεσα εμπλακεί. Όμως, φαίνεται ότι καμμία πλευρά δεν έχει πάρει τα σωστά μηνύματα, αφού σχεδόν όλοι καταφεύγουν στις γνωστές παλαιοκομματικές μεθόδους των συνθημάτων και της πόλωσης με λαϊκισμούς, υποσχέσεις, κωλοτούμπες και αοριστολογίες.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα του ορθολογισμού και της ευθύνης για τους ψηφοφόρους. Ο λαός πρέπει να απαιτήσει από όλα τα κόμματα προεκλογική διαφάνεια, εφικτό όραμα, τεκμηριωμένα προγράμματα εφ’ όλης της ύλης (όχι μόνο για το Μνημόνιο αλλά και για την Παιδεία, την πρόνοια, το μεταναστευτικό κλπ.) και όχι μισές αλήθειες. Να του περιγράψουν τις περαιτέρω θυσίες που θ’ απαιτηθούν και προς τα πού βαδιζουμε για να κατασιγάσουν την αβεβαιότητα και τον πανικό που παραλύουν τη χώρα και διώχνουν τις καταθέσεις. Να πάψουν επί τέλους να θεωρούν το Λαό ζώον και να τον ενημερώσουν υπεύθυνα και με σαφήνεια. Με επιχειρήματα και όχι με κορώνες και εκκλήσεις στο συναίσθημα. Και να αφήσουν κατά μέρος τις ιδεοληψίες, τις μαγκιές και τα αρχηγιλίκια. Πατριώτης είναι όποιος βάζει μπροστά το συμφέρον του τόπου. Και η χώρα χρειάζεται τώρα σοβαρούς πατριώτες να την κυβερνήσουν και να είναι σε θέση να διαπραγματευτούν με τους εταίρους μας.

Είναι όμως ώριμος ο Έλληνας ψηφοφόρος να ακούσει την πραγματική αλήθεια; Η ιστορία μας δείχνει ότι στην Ελλάδα όσοι ψέλλισαν προεκλογικά δυσάρεστες αλήθειες καταποντίστηκαν και όσοι έδωσαν υποσχέσεις κέρδισαν. Επί πλέον, πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να παραμένουμε στο Ευρώ χωρίς να συμφωνούμε ότι η χώρα πρέπει να μπεί σε μια τάξη; Πόσοι δεν ψηφίζουν με βάση το ατομικό και μόνο συμφέρον; Φταίνε λοιπόν μόνο οι πολιτικοί ή μήπως και το εκλογικό μας σώμα; Ο ορισμός του «πατριώτη» δεν ισχύει και για τους ψηφοφόρους;

* Ο κ. Δημήτρης Αρ. Κάζης είναι τ. Ερευνητής του ΚΕΠΕ

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=458991&h1=true

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.