Καμία άλλη ημερομηνία δεν έχει εντυπωσιαστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της Ελληνιστικής περιόδου, όπως ήταν η 29η Μαΐου, η «αποφρασμένη ημέρα», κατά την οποία η Κωνσταντινούπολη, η «βασιλική των πόλεων» κυριάρχησε από τους Οθωμανούς τουρκούς.
Η θύελλα και η πτώση της Πόλης ήταν η κατάληξη μιας ολόκληρης περιόδου συρρίκνωσης όταν οι Τούρκοι (Σελτζούκοι και Οθωμανοί) έθεσαν υπό την κυριαρχία τους τα εδάφη της πάλι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας.
Έτσι οι παραμονές της Άλωσης ή η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε μόνο κατ ‘όνομα. Η επικράτειά της αφορά μόνο την περιοχή γύρω από το Κωνσταντινούπολη και σε ορισμένες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά.
Το 1451 αναρριχείται στον οθωμανικό θρόνο του Μωάμεθ ο Β ‘. Ο νεαρός Σουλτάνος ονειρεύεται να καταλάβει την Βασιλεύουσα προκειμένου να δημιουργήσει μια κρατική αυτοκρατορία στην θέση της παλιάς Ρωμαϊκής. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Πόλη τελείωσε ήδη φόρου υποτελής, ο Μωάμεθ αποφασίζει να δώσει την τελική συμβολή.
Στις 7 Απριλίου, μπροστά στο Πύλη του Αγίου Ρωμανού, ο Μωάμεθ εγκατέλειψε τη σκηνή του, ξεκινώντας ουσιαστικά την πολεμική αεροπορία της Πόλης, με στρατό 150.000 ανδρών, ναυτικό 400 πλοίων αλλά και το πιο σύγχρονο πυροβόλο.
Η στιγμή της θύελλας ή η πόλη είναι σκιά του εαυτού της, έχοντας πληθυσμό μόλις 50.000 κατοίκων που αντιμετώπιζε προβλήματα διατροφής. Ο κλόος γύρω από την Κωνσταντινούπολη κλείνει και τα τείχη της σφυροκοπούνται καθημερινά από τα κανόνια του Μωάμεθ.
Το βράδυ της 28ης Μαίου πραγματοποιείται στην Αγία Σοφία η τελευταία Θεία Λειτουργία. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και οι υποστηρικτές της Πόλης μεταγλωττίζονται και ο αυτοκράτορας ενθαρρύνει το λαό.
Κατά την πρώτη πρωινή ώρα της Τρίτης 29 Μαΐου, εκδηλώνεται Τουρκική επίθεση από τρεις πλευρές ταυτόχρονα. Οι Βυζαντινοί καταφέρνουν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες όπου οι Τούρκοι προσπαθούν να περάσουν κάτω από τα τείχη.
Τελικά η Πόλη πέφτει και οι Στήλοι των Οθωμανών εισέρχονται μέσα στα τείχη όπου και επιδίδονται σε τριήμερες αποδράσεις. Ο βράδυ, ο Μωάμεθ ονομάστηκε πλέον και ο Πορθητής εισήχθη πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και ζήτησε από τον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τράπεζας».
Για εμάς, η πτώση του Βυζαντίου θα καταγραφεί στην συλλογική μνήμη μέχρι το τέλος μιας εποχής που θα δώσει τη θέση της στην Τουρκοκρατία για τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια. Πιο ουσιαστικά όμως, η Άλωση θα σηματοδοτήσει το πολιτικό τέλος της Ελληνισμού και την αποκοπή του από τα μεγάλα γεγονότα της Αναγέννησης που ακολούθησαν.
Η λαϊκή παράδοση αποδίδει το γεγονός με τους περίφημους «λαϊκούς θρήνους» και από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να μυθοποιήσει τόσο την θανάτωση του Παλαιολόγου όσο και την ίδια την πτώση της Πόλης.
